„Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie”  (św. Paweł z „Listu do Rzymian”).

Po ciężkiej i długotrwałej chorobie, z którą walczył heroicznie, pracując prawie do ostatnich dni życia, odszedł do wieczności śp. Lesław Hoszowski.

Urodził się 11 lutego 1939 r. we Lwowie w rodzinie inteligenckiej. Ojciec był docentem historii gospodarczej na Uniwersytecie Jana Kazimierza, matka magistrem biologii, byłą nauczycielką gimnazjalną, zajmującą się domem. Miał dwie starsze siostry. Dzieciństwo przeżył w bardzo trudnym okresie II wojny światowej i okupacji Lwowa (sowieckiej, niemieckiej i ponownie sowieckiej). Rodzina została bez środków do życia i utrzymywała się z wyprzedaży rzeczy domowych, wynajmowania pokoju i dorywczych fizycznych prac ojca, żyjąc w ciągłym zagrożeniu deportacją na Sybir, gdyż bracia matki, oficerowie Wojska Polskiego, byli zesłani do łagru w okolicach Workuty.

W kwietniu 1945 roku, tuż przed zakończeniem wojny, rodzina w ramach repatriacji pracowników Uniwersytetu Jana Kazimierza dotarła do Krakowa.  Stąd w 1947 roku przeniosła się do Torunia, gdzie ojciec jako profesor objął katedrę historii gospodarczej na nowo utworzonym Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W Toruniu Lesław uczęszczał do szkoły, w roku 1957 zdał maturę i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu.

Rodzina Doktora w 1958 roku ponownie przeniosła się do Krakowa, ponieważ ojciec został kierownikiem katedry historii gospodarczej na Akademii Ekonomicznej. Lesław kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, zwieńczone w 1965 roku dyplomem lekarza. Odbył staże podyplomowe i ożenił się z Marią Kaniewską – absolwentką Akademii Pedagogicznej w Krakowie.

Doktor Hoszowski jako lekarz ogólny pracował w ośrodkach zdrowia, jednocześnie uzyskując specjalizację I stopnia w dziedzinie okulistyki w Oddziale Okulistycznym Szpitala w Rzeszowie, a II stopnia w 1980 roku  – w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego w Warszawie. Wykazał się m.in. talentem chirurgicznym, niestety przebyty uraz kolana wykluczył dalszą możliwość pracy przy stole operacyjnym.

W 1982 roku powrócił do Krakowa wraz z żoną, synem Andrzejem i córką Barbarą, powodowany koniecznością opieki nad rodzicami oraz chęcią zapewnienia dzieciom wykształcenia w mieście uniwersyteckim. Podjął pracę jako okulista. Przez wiele lat pracował jako kierownik Gabinetu Okulistycznego w krakowskim Pogotowiu Ratunkowym przy ul. Łazarza, pozostając do dyspozycji pacjentów z nagłymi zachorowaniami i po urazach. W 1998 roku podjął pracę w Centrum Medycyny Profilaktycznej, gdzie oprócz pomocy osobom chorującym zajmował się badaniami z zakresu medycyny pracy. Dowodem uznania Jego pracy było nadanie mu przez Ministra Zdrowia odznaki honorowej „Za Zasługi dla Ochrony Zdrowia”.

Rozwijająca się choroba i liczne operacje nie pozwalały mu na pracę w pełnym obciążeniu. Mimo to do ostatnich miesięcy życia kontynuował pracę w Przychodni Przemysłowej „Medycyna Pracy” w Krakowskim Łęgu.

W pracy odznaczał się wielką starannością i życzliwością w stosunku do pacjentów. Był szanowany za sumienność, dokładność i rzetelną, szeroką wiedzę. Elegancki, lubiany przez kolegów, którzy zawsze mogli liczyć na Jego życzliwą pomoc.

Odszedł 5 września 2019 roku. Będziemy Go pamiętali jako mądrego, uśmiechniętego i szarmanckiego Kolegę i Przyjaciela.

Prezes Zarządu Zakładu Opieki Zdrowotnej „Medycyna Pracy” Sp. z o.o.

Lidia Wójcik-Świtek

wraz z pracownikami